Ecotoerisme steekt de kop op. In oktober 2010 trok het vierde Salon du tourisme durable(1), �thique et �quitable de Bruxelles (Salon van het duurzame, ethische en eerlijke toerisme van Brussel) 130 standhouders aan � meer dan een verdubbeling vergeleken met de 60 exposanten van de eerste editie. De aandacht voor deze goede zaak groeit. De trend zet zich deze zomer voort: ecologische vakantiehuisjes en hotels, gidsen voor duurzaam toerisme, huisruil, ecologisch vrijwilligerswerk, autoloze vakanties, compensatie van CO2-uitstoot,� de mogelijkheden voor alternatieve vormen van toerisme springen als paddestoelen uit de grond en kennen een groeiend succes bij milieubewuste reizigers die respect willen tonen voor de plaatselijke bevolking.
Een kleine kanttekening bij deze goed-nieuws-show, toch: dit soort reizigers is vooral terug te vinden bij de rijker bedeelde socioprofessionele groep die beschikt over een grote koopkracht. Het zijn voornamelijk 25- tot 30-jarigen en 45-plussers. Minder succes kent het bij de traditionele, familiale reizigers: hen spreekt de hotel/zwembad-formule nog steeds meer aan. Toch merken we een geleidelijke evolutie in het bewustzijn van de consumenten. Er komt meer aandacht voor ecologisch toerisme in de media en de overheid moedigt eveneens verantwoord en lokaal toerisme aan. De responsabilisering van toeristen ging van start met de veroordeling van het sekstoerisme en heeft zich sindsdien steeds verder gezet.
Ecotoeristen willen zin geven aan hun reizen, met aandacht voor de relatie met de medemensen en het op een ethische, eerlijke, menselijke en milieuvriendelijke manier doen. In een notendop samengevat willen ze aan niet-vervuilend toerisme doen, in de breedste zin van het woord. Ze zijn op zoek naar ontmoetingen die hen persoonlijk verrijken en waarvan bovendien ook de plaatselijke bevolking beter wordt.
Er is een groeiende vraag naar ecotoerisme, dat is duidelijk. Wie groeiende vraag zegt, zegt groeiend aanbod. De trend gaat immers niet voorbij aan de grote touroperators. Zij storten zich op het ecotoerisme in de hoop hun merkimago te verbeteren. Om gekwalificeerd te worden als duurzaam, moet minstens 70% van de kosten (uitgezonderd het vliegtuigticket) lokaal gespendeerd worden, in de regio waar de reis heen gaat. In de dagelijkse praktijk is de toeristische industrie daar nog ver van verwijderd � zelfs zij die zichzelf ecologisch verantwoord noemen. De touroperators die werkelijk rekening houden met ecologie zijn in werkelijkheid allen relatief klein. In hun aangeboden reizen hebben zij respect voor de lokale bevolking, concentreren ze zich op de plaatselijke handelaars, respecteren zij het milieu (in het bijzonder waterbeheer), werken ze met lokale gidsen en zijn ze correct in hun betalingen aan partners ter plaatse.
De grote operators denken integendeel niet vanuit de lokale situatie maar dringen hun eigen voorwaarden op aan het land van bestemming. Hun tarieven zijn uiteraard aanlokkelijk, omdat ze in staat zijn hotelkamers in grote getalen af te huren. Met als resultaat dat heel wat minder geld terecht komt bij de plaatselijke uitbaters. Om nog te zwijgen van het neerleggen van hele woonwijken om er toeristische complexen op te bouwen. En van het water dat gebruikt (lees: verspild) wordt om het rijkelijk aangeplante groen en de overbevolkte zwembaden te kunnen blijven onderhouden, terwijl de plaatselijke bevolking met een acuut tekort aan drinkwater kampt. En van het feit dat toerisme instaat voor 5% van de wereldwijde CO2-uitstoot, een allesbehalve verwaarloosbare statistiek. En van het vreemde fenomeen van een almaar meer gestandaardiseerd aanbod, met als resultaat dat uw vakantiefoto's aan het zwembad in een Tunesisch hotel een merkwaardige gelijkenis vertoont met die in een gelijkaardig hotel in Thailand.
Het is duidelijk dat er nog een hele reis voor de boeg is alvorens we werkelijk kunnen spreken van een wijdverspreid ecologisch toerisme. Het economische en financi�le gewicht van de traditionele touroperator-mastodonten is gigantisch; hun omzetcijfers overschrijden soms het bruto binnenlands product van de ontwikkelingslanden waar ze hun toeristen heen sturen. We denken bijvoorbeeld aan de poging van de overheid van Gambia, enkele jaren geleden, om de All-in formules te verbieden aangezien ze er zelf economisch gezien bijzonder weinig aan over hielden en integendeel zelfs aan het eind van de rekening met overlast bleven zitten, in de vorm van afval en schade aan de leefomgeving. Waartoe leidde dit, denkt u? Gambia werd geschrapt uit de lijst van bestemmingen en werd gedwongen de regel weer te schrappen...
(1) http://www.youblisher.com/p/23667-Brochure-NL | 
Ecotoerisme heeft de wind in de rug
Volgens thema 
Gepubliceerd : 29/07/2011
Disclaimer
