Duurzame visserij houdt rekening met sociale, economische en milieucriteria. Ze stelt alles in het werk om de visbestanden en hun habitat te beschermen en beter te beheren en zodoende de visactiviteiten en de bestaanseconomie van de plaatselijke bevolking in stand te houden.
De FAO (Food and Agriculture Organization van de Verenigde Naties) heeft tal van bedenkingen en voorstellen geformuleerd om duurzaam en verantwoord vissen te promoten. Het Gemeenschappelijk Visbeleid (Common Fishing Policy - CFP) werd ook herwerkt in 2002 om de duurzame exploitatie van de levende natuurlijke waterelementen te waarborgen.
De getroffen maatregelen hebben onder andere betrekking op het opleggen van visquota om de visbestanden op peil te houden, van technische vereisten om de omvang van de bijvangsten te beperken, enz. Er wordt bijvoorbeeld aanbevolen om verschillende netten te gebruiken in functie van de soort die men wil vangen: door grotere of kleinere mazen te gebruiken, kan er meer selectief gevist worden.
De vissers, producenten, verwerkers en de overheid zijn allemaal actoren die de duurzaamheid van de visserij kunnen be�nvloeden. Datzelfde geldt voor de consument, die op verschillende manieren kan beslissen om zijn consumptie van zeevruchten zo bij te sturen dat ze meer verantwoord wordt. De koper kan zich daarvoor baseren op de etikettering, de labels en andere rode lijsten om zijn viskeuzes aan te passen.
De etikettering wordt beheerd door een Europese reglementering. Op het etiket moet terug te vinden zijn: de handelsbenaming van de soort, de productiewijze en het productiegebied. Jammer genoeg staan die gegevens vaak afgedrukt in te kleine lettertjes, waardoor ze quasi onleesbaar worden. De consument kan echter te allen tijde meer informatie vragen aan de handelaar.
Verschillende andere organismen hebben ook lijsten of aanbevelingen over deze kwestie geformuleerd. De SlowFood beweging, bijvoorbeeld, moedigt de consumptie aan van plantenetende vissen die lager in de voedselketen staan, afkomstig zijn van visserij of teelten waarbij artisanale methoden gebruikt worden en die het milieu respecteren. De bevissing van die plantenetende vissen is minder destructief, hun teelt vereist minder visvoer en ze bevatten minder toxines.
WWF, Nausicaa, Greenpeace, het VLAM (Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing) en zelfs de winkelketen Delhaize (i.s.m. het WWF) hebben kalenders of lijsten uitgegeven met daarop de aanbevolen of afgeraden vissoorten in functie van hun oorsprong, het seizoen, de nog bestaande visbestanden alsook de productie- of vangmethode. Een consumentengids met al die bronnen werd in 2007 ook al door het ARHN in Frankrijk gepubliceerd.
De (private of offici�le) labels kunnen evengoed de consument informeren en zijn keuze op verantwoorde vissoorten richten. Het MSC-label (Marine Stewardship Council), dat het WWF en Unilever (��n van de grootste kopers van diepgevroren vis) lanceerden, is een privaat label dat duurzame vismethoden garandeert. Sommige vissoorten op de rode lijst van te vermijden vissen van het WWF, dragen echter het MSC-label.
Het offici�le label van Biologische Aquacultuur waarborgt een kleinere milieu-impact van de visproductie in vergelijking met de klassieke productiemethoden. De vistelers die dat label mogen voeren, respecteren de natuurlijke milieus door vooraf een studie uit te voeren naar de effecten van de inplanting van een aquacultuurboerderij op deze of gene stek en door geen gebruik te maken van hormonen noch van een systematische behandeling met antibiotica.
De grote winkelketens van hun kant hebben ook hun eigen duurzame bedrijfskolommen gelanceerd. Zo lanceerde Carrefour in 2005 het gamma "duurzame vis" met het label "AGIR Eco". Winkelreus Colruyt biedt veel zeeproducten van het merk Kelvin aan. Het gaat daarbij om vissen die afkomstig zijn van IJsland, waar de visquota nauwgezet gerespecteerd worden (volgens Colruyt dan toch) en waar het gebruik van bodemnetten verboden is (waardoor minder vernieling in het waterecosysteem wordt veroorzaakt).
Delhaize biedt ook een "duurzame vis" aan: de Claresse�, die een kruising is tussen twee soorten meerval uit Nigeria. Met zijn witte kleur, zonder graten, met een uitgesproken smaak en een laag prijskaartje, voldoet die Claresse� helemaal aan de eisen van de klanten. Deze vis is ook ecologisch interessant omdat er voor zijn teelt maar weinig visvoeder nodig is in vergelijking met andere soorten: de meerval voedt zich immers voor 70% plantaardig en er worden geen GGO's gebruikt. Het WWF beveelt Claresse� aan vanwege zijn minimale milieu-impact.
We kunnen onze visconsumptie dus meer verantwoord maken. Reglementeringen worden aangepast aan de problemen die vastgesteld worden, labels waarborgen de naleving van die reglementeringen, maar het blijft nog altijd vaak aan de consument om de stap te zetten om zich zo goed mogelijk over dit onderwerp te laten informeren. In de strijd tegen de aftakeling van de natuurlijke hulpbronnen van onze dierbare planeet moet iedereen zijn verantwoordelijkheid opnemen. | 
Zeevruchten (meer) duurzaam consumeren, het kan!
Volgens thema 
Gepubliceerd : 15/11/2010
Disclaimer
