Overbevissing bedreigt 77% van de vissoorten Volgens thema Voeding         Gepubliceerd : 14/11/2010 Categorie: Artikel

In 2000 leverde de visconsumptie 12,5 maal minder energie aan de mensen dan de vloot voor het vangen van al die vis wereldwijd verbruikte. Aan dan hebben we het nog maar alleen over de schepen en niet over de massa energie die opgeslorpt wordt door de hele keten van vervoeren, verwerken, diepvriezen, uitstallen en verhandelen van de zeeproducten. Nog onrustbarender is de afname van de bestanden van vele soorten, waardoor sommige met uitsterven bedreigd zijn� als het al niet te laat is! De FAO (Food and Agriculture Organization van de Verenigde Naties) schat dat 77% van de vissoorten door overbevissing in die penibele situatie verkeren: 8% van de soorten zouden uitgeput zijn, 17% worden overge�xploiteerd en 52% maximaal ge�xploiteerd. Daarbovenop is er het verlies van biodiversiteit in bepaalde zeegebieden vanwege de vernietiging van de waterecosystemen door milieuonvriendelijke vistechnieken, zoals de industri�le trawlers die met hun enorme netten de zeebodem afschrapen en alles bovenhalen wat ze kunnen terwijl ze de rest vernielen. De industri�le visserij mag dan maar 1% van de wereldwijde visvloot uitmaken, maar ze scoort toch 50% van de totale visvangst. Het vissen met cyanide of met dynamiet blijft, hoewel die praktijken verboden zijn, onnoembare schade aanrichten aan de onderzeese fauna en flora. De koraalriffen worden doorsneden of uiteengereten, waardoor de vissen die zich daar doorgaans in verschuilen, hun habitat kwijtraken. Die koraalgebieden worden in ware zeewoestijnen herschapen. Overbevissing is absoluut een moderne plaag. Het gaat erom bepaalde soorten zo snel en in zulke grote hoeveelheden te vangen dat ze niet de tijd hebben om hun populatie via de voortplanting op peil te houden, laat staan uit te breiden. Vreemd genoeg blijven de vistechnieken evolueren terwijl het aantal vangsten nochtans stagneert: dat is effectief ��n van de gevolgen van deze onverantwoorde intensieve bevissing. De effecten daarvan zullen meer dan � van de grootste visgebieden in de wereld aantasten, waarbij zowel de zeebiologische diversiteit als de lokale economie en de overleving van de plaatselijke bevolking die ervan afhankelijk is in gevaar worden gebracht. De niet-selectieve visserij is ook een bron van problemen: de netten die niet specifiek aan de gewenste soorten aangepast zijn, vangen alles wat in hun mazen terechtkomt. 25% van de gevangen vissen worden dood terug in zee gegooid omdat ze niet tot de gewenste soort behoren. Dat zijn zo'n 27 miljoen ton vissen! Ze worden de "bijvangst" genoemd en zijn de belangrijkste oorzaak van sterfte onder de kleine walvisachtigen (walvissen, dolfijnen, tuimelaars), waardoor een aantal soorten bijna tot uitsterven gedoemd zijn. Datzelfde lot treft ook 17 soorten albatrossen. Op nauwelijks 20 jaar tijd zijn 89% van de hamerhaaien en 80% van de witte en de makreelhaaien verdwenen vanwege die bijvangsten. De kweek van vissen, garnalen en schaaldieren wordt vaak genoemd als een oplossing voor de visserij. We noemen het ook aquacultuur. Die gekweekte vissen vertegenwoordigen al 40% van alle zeeproducten op de markt en hun aandeel zou nog moeten groeien. Maar aquateelt heeft ook nadelen. Momenteel is 37% van de globale vangsten bestemd voor voeding voor die kweekvissen. Behalve de energie die de visteelt nodig heeft, is er ook niet weinig afval dat uit deze activiteit voortvloeit: alle zalmkwekerijen in Schotland samen veroorzaken per dag evenveel afvaluitstoot als de 600.000 inwoners van de stad Edinburg. De ruimte die deze kwekerijen innemen is ook groot: in de tropische gebieden leidde de massale bouw van aquacultuurboerderijen tot de vernieling van de mangroven en de ondergelopen gebieden. Hoewel vis eten goed is voor onze gezondheid, vormen de visconsumptie en de visvangst of �teelt een groot milieuprobleem. We kunnen de negatieve impact van onze consumptie wel verminderen door ons om te beginnen te informeren over de oorsprong van de vis en de gebruikte vistechniek. Op een hoger niveau werden wetten uitgevaardigd en labels ontwikkeld om de visbedrijven duurzamer te maken. Er moet snel gehandeld worden, voordat alle diersoorten uit de wateren van onze planeet verdwijnen!